Toen ik vanmorgen naar buiten keek en al die sneeuw zag, was ik blij. Blij dat ik er niet uit hoefde. Het is een enorme luxe om gewoon te kunnen zeggen ‘Nou, dan blijf ik toch lekker thuis!’ Als freelance loopbaancoach met mijn eigen coachpraktijk kon dat vaak niet. Je ging waar je opdrachtgever je wilde hebben. Ik kon natuurlijk beslissen om dat niet te doen als zelfstandige, maar ja, dan wordt de boterham wel dun besmeerd. Het was de pandemie die mij hielp te wennen aan een situatie waarin ik alles mag en niks moet. Totdat die zich aandiende, lukte het me niet om rust te vinden. Ik heb ruim tweeënveertig jaar fulltime gewerkt met een, ik mag wel zeggen, overdreven betrokkenheid. Mijn identiteit hing lang samen met mijn werk. Mijn hartinfarct in 2019 was een wake up call. Ik wist ineens ‘ik ben er klaar mee’. Om een heleboel redenen maar vooral omdat ik vond dat het genoeg geweest was. Alleen, dat kun je wel bedenken maar dat betekent nog niet dat je lijf, gedrag en gevoel meedoen. Ik vulde mijn agenda alsof ik nog volop in de running was, was bezig met mijn netwerk levend houden, las vooral vakliteratuur, kortom er was eigenlijk nog niks veranderd. De eerste lockdown gaf het ‘Boem-is-Ho!’-effect. Inééns was er geen volle agenda meer en werd ik teruggeworpen op mezelf. Niemand uit mijn zakelijke netwerk die me nog belde, want iedereen zat in hetzelfde schuitje en was zoekende hoe ze zich tot de pandemie moesten verhouden. De straten en de hemel waren leeg en de wereld werd stil. Ik werd stil. Voelde de rust komen die ik zocht en ik genóót ervan. Vanmorgen kon ik daarom voor het raam staan en met een blij gemoed tegen Han zeggen ‘Ik ga er vandaag niet uit, dear’.