De Groenteman!

Luister even naar wat, hoop ik, een toekomstige oorwurm voor je zal zijn!

Wie kent nog reclameliedje ‘Cha Cha Cha, wat zullen we éten. Cha Cha Cha, wie kan we wéten?… De groénteman!’ Mijn lief begon vanmorgen het deuntje ineens te neuriën. Ik werd onmiddellijk teruggeworpen in wat de jaren zestig van de vorige eeuw geweest moeten zijn. Ik realiseerde me dat ook toen al de groenten een onderbelichte rol waren gaan spelen in het dagelijkse menu ten gunste van vlees, dat na de tweede Wereldoorlog hét teken van welvaart geworden was.

Als je in de naoorlogse jaren dagelijks een stuk vlees op je bord had dan ging het goed met je, maar inmiddels zijn we daar flink in doorgeschoten. Een ‘goed stuk vlees’ op ons bord kan nog altijd op een hogere waardering rekenen dan een net zo zorgvuldig bereide maaltijd zonder vlees. De kwaliteit van het vlees is voor velen geen issue, als het maar een groot stuk is. Het feit dat ruimschoots is aangetoond dat we met een of twee keer per week een bescheiden stukje vlees, vis of gevogelte toekunnen doet daar niet aan af.

Zelf ben ik niet tegen het eten van vlees en wil hier niet de zoveelste tirade over de bio- en voedselindustrie afsteken. Dat doen anderen wel voor mij die ook nog eens beter geïnformeerd zijn. Ik streef wel naar een ‘eigentijdse’ balans in mijn dagelijks maaltijden. Groenten zijn de basis van het menu en daarop borduur ik voort met behulp van de voedselpiramide van dr. Joel Fuhrmann. Dus, matig met aardappelen en granen, en vlees en vis zijn een luxeproduct, liefst van biologische herkomst. Oh ja, ik vermijd ook zoveel mogelijk geprefabriceerde voeding. Dus zo min mogelijk uit pakjes en zakjes koken en ook nepvlees laat ik liever links liggen.

En ja, ik weet ook wel dat onze prehistorische voorouders een evolutionair voordeel hadden door vlees te eten als ze het maar te pakken konden krijgen. Alleen, we leven niet meer in de prehistorie. Met onze huidige levens vraagt onze maaltijd een andere invulling. Onze gezondheid vraagt erom, onze omgang met slachtdieren ook. Het klimaat en de natuur vragen erom.

Advertentie

Pot au feu en een voormalige legkip

Pot au feu

Mijn kookboek staat weer op mijn website. Mensen vragen me regelmatig om mijn recepten, die ik dan moet opzoeken en opsturen. Gedoe dus. Mijn recepten online is veel handiger.

De directe aanleiding is mijn ontmoeting met twee vriendinnen, collega’s ook, met wie ik de passie voor het coachvak deel. Die passie is voor mij wat op de achtergrond geraakt nadat ik me gestort heb op mijn ontwikkeling als beeldend kunstenaar. Toch ontmoeten we elkaar regelmatig voor de gezelligheid en we spreken over waar het leven ons heenvoert. Alide omringt zich in haar dagelijks leven met dieren. Voor plezier, voor de eitjes en voor het vlees. Deze keer kregen Jacqueline en ik allebei een geslachte legkip. Tijdens haar leven heeft ze al scharrelend eitjes gelegd voor Alide en haar familie en nadat ze geen eieren meer legde, eindigde haar leven als slachtkip. Ik heb daar geen moeite mee. Het dier kon tijdens haar leven zoveel mogelijk ‘een vrije kip’ zijn.

Volgens Alide moesten we het kipje wel lang laten sudderen, want haar geleefde vlees had wat meer tijd nodig om mals te worden. Ik zei ‘Dat wordt een pot au feu!’ en Jacqueline wilde meteen het recept hebben.

Op donderdagavond lag mijn kippetje gesudderd in een braadpan tussen meer en minder vergeten groenten. Op vrijdag lag het kippetje van Jacqueline tussen de spruitjes. En op zaterdag stond mijn kookboek weer online. Doe er je voordeel mee!

Bent u een Heks?

Chile Anchos

‘Bent u een heks?’ Ja, dat is mij ooit echt gevraagd. Het is heel lang geleden, misschien zelfs nog pré-internet. Ik was helemaal in mijn nopjes neergestreken op een terras in Utrecht om te wachten op mijn lief. Die was bezig met zijn periodieke rondje platenzaken. Ik zat daar met een wijntje mijn chile anchos, chile carbol, epazote en nog wat dingen te bewonderen en te besnuffelen, want die Mexicaanse kruiderij ruikt zó lekker. Ik had een winkeltje ontdekt waarvan de eigenaresse behalve Mexicaanse volkskunst ook pepers en kruiden verkocht en die waren echt nog nergens anders te krijgen. Ik verzamelde de Bzztôh kookboeken maar kon weinig met het Mexicaanse receptenboek, omdat ik geen ingrediënten voorhanden had. Is trouwens nog geen gemeengoed. Ja, Tex-Mex dingen maar die tellen niet. Terug naar het terras. De pepers waren gedroogd en gerookt en zagen er vervaarlijk uit, groot en zwartgeblakerd, ik snap dat de man een associatie had met hekserij. Hoewel verrast, kon ik de verleiding niet weerstaan om mijn antwoord met wat geheimzinnigheid te omgeven. Vraag me overigens niet wát ik precies geantwoord heb.
Het winkeltje bestaat niet meer maar nu hebben we internet en kunnen veel gewoon bestellen. En ik heb ook nog het een en ander uit Mexico meegenomen. Vandaag heb ik de doos uit de kelder gehaald. Dat is altijd een feestje, want de lekkerste luchten komen je tegemoet. In het kader van ‘ik wil weten wat er in mijn eten zit’, dus geen zakjes, pakjes en kant-en-klaar producten, ben ik aan de slag gegaan om chorizoworst te maken met Mexicaans kruiderij en seitan. En hij mag er zijn, mijn lief vindt ‘m lekker, dus de worst heeft de lakmoesproef doorstaan. Het maken ervan leek wel wat op hekserij, dat wel.